ندیدم...

اون روز که اعصاب مصابم خط خطی بود، از جام که بلن شدم ، خمیازه که کشیدم و دس و صورتمو که شستم، اصن گرسنه م نشد! اون شوکولات خوشمزه صبونه رو با نون تستای برشته رو رو پیشخون آشپزخونه ندیدم ندیدم که دونه با یه لبخند قشنگ وایستاده روبه روم و ظرف غذامو دسم می ده..

!

 طوله گربه های برفی سر راهم که هر هفته قد یه بند انگشت بزرگتر می شن:  

  

  

صدای گنجیشکای قهوه ای رو نشنیدم لابه لای درخت.قمری های خپ کرده پاقرمزو ندیدم پشت پنجره. انگاری همه چی ساکت و سرد بود مث لیوان آب یخ! مث شب یلدایی که ...خاکسری بود مث ابرای سیاه دشت پر بارون.

تو راه که قدم می زدم..ندیدم که طوله گربه های برفی حنایی کوچه مغازه پیتزا فروشی آق حسن یه هوا، قد یه بند انگشت، قد کشیدن!

نشنیدم ابو پشت گوشی چی می گه؟قربون صدقه میره یا ...؟؟

صدای شاد مدرسه کناری که دخترکوچولوهای بلاش  مانتو صورتی می پوشن رو نشنیدم.. بوی خنک صبح بهاریو حس نکردم!

دیگه یادم رف قدمامو تا دم دفتر کارم بشمرم.دیگه یادم رف که اون روز 5 شنبه س و ابو قراره شب بیاد خونه مونو من بهش قول دادم براش "گولاش" درس کنم. انگاری سرم بزرگ شده بود قد یه کوه ! داش می ترکید!... ترکید؟؟ نه! اگه می ترکید راحت می شدم!! 

دپ نوشت:در حال حاضر در حالت دپرشن و مزخرفی به سر می بریم،این چن روزه در فیس بوک خیل عظیمی از همکلاسیان دوره راهنمایی،و دبیرستان را یافت نموده ایم که همه انور آب تشریف دارند و محض رضای خدا یک نفرشان ایران نیس!! همه یا دکترا می خوانند یا تو کانادا صفا می کنند !! ما هم اینجا سگ دو می زنیم و با ابو دس به یقه می شویم!