من و تو و جاده ...

اون شب ، من و تو بودیم و جاده بی انتها که فرش زیر پامون بود توی شب تیره!

سرم رو شونه ت بود و اون آهنگ همیشگی که خیلی آرومم می کنه توی ضبط داش غوغا می کرد.روشنایی راهمون فقط و فقط ستاره های کویر بودن و بس.

وختی سرمو بین دستات گرفتی و صورتمو بوسیدی ، حس کردم دیگه هیچی از خدا نمی خوام و آرزوهام تو همین یه لحظه خلاصه شد و  به حقیقت پیوس.اون موقه اصن دلم نمی خواس اون جاده تموم بشه و تو تا آخر دنیا بغل دس من بری و بری .

جاده صاف صاف بود.مث چشمای من و تو. مث هرچی که بعد یه مدت پاک و صیقلی می شه.

می دونی بیشتر از همه چی منو خوشحال کرد ؟ اینکه فرداش تعطیل بود  و من مجبور نبودم استرس کارو داشته باشم.اینکه به دیدار  عزیزان از دس رفته رفته بودم.چون دلم خیلی براشون تنگ بودو اون موقه چقدر سبک بودم: رها و آزاد و .... 

 آغوش تو تختخواب آرامش من بود.

ازت ممنونم ابو!